Hey ,

(echo's van het verleden lees je onderaan)

De herfst is echt in een vaartje gekomen. Ik hou echt wel van de herfst. Lekker knus je induffelen, de donker, de regen, de blaadjes die vallen. Ik kijk al stiekem uit naar de winter. Alles is dan zo lekker rustig.

Hoe is dat bij jullie? In welk seizoen voel jij je het meeste thuis?

Je kan gewoon replay op deze mail dan kan ik jullie antwoorden lezen. Ook als je een specifieke vraag hebt: gewoon deze mail beantwoorden

Ik ben out geweest met dat ik zelf ziek was. In termen van "practice what preach" vind ik dat je alleen maar andere duurzaam kan begeleiden in een staat van volheid en gezond zijn. Geen perfectie maar wel in vorm. Ik voel me echt een feniks die steeds weer herrijst uit haar eigen as. Ik steek niet onder stoelen of banken hoe lastig de storm soms kan zijn. Ik ben ook maar een mens, ik weet ook niet alles. Ik ben niet bereid om me ten opzichte van een cliënt mezelf op een troon te zetten. Ik ben puur, rauw en menselijk en ik ga ook nog op mijn snuit. Ik wandel zelf het pad dat ik doorgeef. Ik ga mezelf niet groter of beter maken dan wie tegenover me zit. Dan zou ik het proces van thuiskomen alleen maar in de weg zitten en je ontkrachten. Ik heb ook ten alle tijden naar mijn zenuwstelsel te luisteren zodat ik haar natuurlijke ritme kan volgen.

Er zijn wat nieuwigheden die ik met jullie wil delen:

Onze nieuwe ruimte, dit heeft voordelen: zo kan je sinds kort ook begeleidingen boeken in de avond. Ik bied ook trajecten aan: dit wil zeggen dat we samen voor een periode van minimum 3 maand in zee gaan. Je krijgt dan intensieve tussentijdse ondersteuning. Ik kom hiermee tegemoet aan de mensen die een drum, ratel, krachtstok hebben gemaakt en aangekocht. Ik kan me op deze manier individueel aan de slag gaan met hoe jij jou spirit voorwerp kan gebruiken en hoe je deze wil inzetten. Ook zelfontwikkeling kan onderdeel zijn van een traject.

Een nieuwe e-shop omdat die andere me een hoop geld kostte. Ik creëer om spirit te veraarden niet om mijn webshop te betalen. Het gevoel dat ik niets had overgehouden en zelfs nog € € € had bijgestoken werkte echt verlammend!

Terug netjes gestructureerde website zonder al die verschillende behandelingen en diensten. De puur van puurdaisy is ook in zijn volheid teruggekeerd, waar ik dit de voorbij jaren wat naar de achtergrond duwde krijgt alchemie nu terug zijn volwaardige plaats . Ik blies de kaarsjes uit van 10 jaar puurdaisy. Hoera!

In de basis zijn er niet geen veranderingen. Ik werk immers altijd op afstemming en cliëntgericht.

Allereerst hebben we altijd een gesprek: waar ben je? Wat heb je nodig? Hoe voelt je lichaam? Ben je een terugkomende cliënt dan vraag ik ook hoe de begeleiding van vorige keer is geïntegreerd of als er iets niet bevallen is? Van daaruit ontstaat de begeleiding. Dat kan enkel therapie zijn of een combinatie van verschillende delen die ik aanbied . Ik volg daarbij het ritme van je zenuwstelsel samen met je verlangen, je behoeften en je vraag in dat moment.

Deze "delen" die ik aanbied vallen onder de 3 pijlers waar ik mee werk:

Integreren: verwerken van je verleden.

Reguleren: het ritme van je zenuwstelsel leren kennen.

Cultiveren: toepassen en ervaren van alchemie, sjamanisme en energetisch werk.

De thema's waarbij je bij mij terechtkan: ❤️

• Seksualiteit, intimiteit, sensualiteit en relateren.
• Vrouw zijn en vrouwelijke kracht
• Rouw en verlies
• Trauma
• Chronische en psychosomatische klachten
• Sleutelmomenten

Event: Ontwikkel je levenscentrum

In november start ik een reeks van 6 avonden of zes ochtenden. Deze reeks zal als thema hebben: je levenscentrum ontwikkelen. Deze avond of ochtend bestaat uit 3 delen: een deel somatische oefeningen, yoga of chi kung. Een deel alchemie rond het thema, en een deel open space - cirkelwerk. Deze reeks staat open voor M/V/X.

Aan degene die mijn nieuwsbrief lezen omwille van mijn schrijven. Ik sluit af met een kwetsbaar schrijven van mezelf.

Echo’s van het verleden. – Daisy Baets

Ik wil het anders doen. Ik wil niet dat de echo’s doorklinken naar mijn kinderen toe. En dan ben ik moe, zelf ziek, niet gereguleerd en helemaal in de overprikkeling. Snap. Ik snauw af, loop slecht gezind rond. Ik voel me schuldig. Ik plak meteen de projectie van mijn eigen ouders op mezelf. Het gebeurt allemaal zo snel, in die micromomenten. De angst om te herhalen kan soms zo groot zijn dat ik niet geniet van het ouder zijn. Ik stel me voortdurend de vraag: doe ik het wel goed? Ben ik niet aan het herhalen? Als ik dan eens bozig ben, of ziek, of overprikkelt...

Dan voelt het alsof ik mezelf niet toelaat om ook deze menselijke ervaring te mogen hebben.

Ik zal niet slaan of manipuleren, dat weet ik maar de minste disregulatie van mezelf is genoeg om me in schuldgevoel te drukken. En dan komt het lastige. Reguleer jezelf maar eens als je in schuldgevoel zit, als de angst om de echo’s te laten doorklinken in je systeem kruipt. Bovendien vraagt dit ontzettend veel van een zenuwstelsel. Het houdt me weg om werkelijk aanwezig te kunnen zijn van wat er zich afspeelt. Ik projecteer mijn eigen ervaringen op het hier en nu. Ik kan daardoor niet mijn behoeften of die van mijn kinderen voelen onder die overprikkeling, onder die moeheid, onder het slecht gezind zijn. Als ik handel vanuit deze angsten, schuldgevoelens en echo’s dan zou het serieus mislopen. Ardan wordt dan een spiegelkind. En spiegelt mooi op een blaadje voor mijn neus: mijn disregulatie, mijn onderliggende emoties, heel die onderstroom.

DE UITNODIGING

De uitnodiging is steeds weer naar mezelf: om zelf naar regulatie te gaan, zachtjes, al is het maar 1% zodat ik niet al die overtuigingen hoor maar mijn eigen behoefte en de behoefte onder het gedrag van mijn kinderen, en daarnaar kan handelen. Loskomen van die film van het verleden die ik op het hier en nu plak. Dan hoef ik ook niet meer extra mijn best te doen om een goede ouder te zijn, om een andere ouder te zijn en hard te werken. Dan valt de projectie die ik op mezelf kleef weg en krijgt mijn zenuwstelsel echt rust.

Het klinkt zo simpel als ik het hier neerschrijf maar dat is het niet. Het is niet ‘ik doe dit gewoon even’, het is blijven oefenen, in momenten wanneer het niet urgent is. Oefenen om veerkrachtig te kunnen bewegen. Het is jezelf ook echt goed kennen, je zenuwstelsel kennen en hoe het reageert, hoe die echo’s nog in die onderstroom aanwezig zijn. Bewustzijn creëren van al die micromomenten. We leven immers van micro moment tot micromoment. In 1 enkele seconde kan er immers gigantisch veel gebeuren in je lichaam. Het vraagt om vertraging en luisteren naar jezelf.

• Heel erg je best doen geeft geen ruimte aan je zenuwstelsel.

• Vechten en strijden geeft niet de ruimte aan je zenuwstelsel

• Je eigen behoefte aan de kant schuiven voor het gezin geeft je zenuwstelsel niet de ruimte

• Je voortdurend schuldig voelen, jezelf veroordelen geeft je zenuwstelsel niet de ruimte

• Alle emoties en gedragingen negeren, de projecties te negeren en al het bovenstaande uit de weg gaan geeft je zenuwstelsel ook niet de ruimte.

Het verschil zit hem niet in het het hard werken aan jezelf, het wegdrukken, het negeren maar in het luisteren en vertragen. Laat je zelf niet achter, verlaat jezelf niet. Vertraag en luister. Er hoeft niks gefixt te worden. Je hebt nieuwe imprints nodig.

PS: vergelijk jezelf niet met andere en al zeker niet met anderen die wel support system hebben.

Nodig jezelf uit om zachtjes terug te luisteren naar je zenuwstelsel.

Vanuit zachte kracht,

Veel liefs.

Tot onderweg,

Daisy.