WANNEER JE BEREID BENT OM TE STERVEN...

Precies dat, was ik vorige week.

Na a-lot-of-a dieptepunten van de afgelopen maanden was daar dan ineens de allerdiepst. Het meest zwarte, beklemmende, diepste dal wat ik ooit heb mogen ervaren.

En ik voelde heel sterk:

Ik wil niet meer.

Ik GA gewoon.

Dit STOPT!

Niet vanuit drama of verdriet.

Maar het voelde als een rustig en overwogen besluit.

Ik was er echt klaar voor om te gaan.

En zelfs mijn kinderen achter te laten.

(Dat is eigenlijk onvoorstelbaar voor een moeder.)

Ik had alles gedaan wat ik kon.

Hard gewerkt, knopen doorgehakt, keuzes gemaakt, gescheiden van de vader van mijn kinderen, banen opgezegd, bedrijven begonnen en weer beëindigd, mijn hart gevolgd, tig keer verhuisd, relaties opgebouwd en weer losgelaten, mijn tweelingziel ruimte gegeven en weer in mijn leven gelaten, voor mezelf gewerkt, gesolliciteerd, gemanifesteerd en gevisualiseerd hoe ik het WEL zou willen, in overgave geweest, hulp gevraagd etc etc.

Neergevallen en wel 1000 keer weer opgestaan.

In mijn eentje zorgen voor 2 pubers met rammelende hormonen leek vaak een onmogelijke taak. Maar ik deed, omdat het niet anders kon.

Het voelde alsof ik ECHT alles had gedaan wat ik kon.

Maar ik bleef voor mijn gevoel in dezelfde cirkel.

De cirkel van complete onmacht, alles alleen doen, 100% verantwoordelijk voor mijn kinderen.

Onvrij.

Geen keuze meer hebben.

En het veranderde niet.

Het voelde als klaar.

Op.

Uit.

Genoeg gestreden.

Het leverde me een huilbui op van uren.

Terwijl ik de maanden ervoor al zoveel gehuild had.

Maar dit voelde anders.

Ik snikte, hyperventileerde, de tranen bleven maar stromen.

Mijn lichaam schokte en schokte en al het verdriet wat er nog in zat kwam los.

Kwam naar buiten. Ik ging ergens doorheen.

Het oude, mijn oude realiteit kwam eruit.

Liet los.

Mocht gaan.

Verliet mijn lichaam als een entiteit die al jaren vastgeplakt zat..

Stierf.

En ineens voelde ik: Ik kan er dus voor kiezen om te gaan.

Ik heb een KEUZE.

Ik bepaal dat zelf.

En deze gedachte, dat gevoel wat als een soort van vrijheid voelde, veranderde alles.

En op dat moment KOOS ik ervoor om in een nieuwe realiteit te stappen.

Vanuit een complete overgave aan het leven, aan het verdriet, aan het oude, aan mezelf.

Voelde ik een opening.

Een lichtpunt.

Een ingang.

Een way-out.

Met mijn rug draaide ik naar mijn oude realiteit.

En ineens stond ik face-to-face met een nieuwe realiteit.

Die eruit zag als licht, fijn, rustig, liefdevol.

Het gebeurde letterlijk voor mijn ogen, ik kon het bijna aanraken.

De ochtend erna voelde ik me compleet anders.

En besefte ik: Mijn oude leven is gestorven.

Ik ben in een nieuw stuk gestapt.

Ik was bereid te sterven en koos daardoor om te leven.

Ik was bereid alles los te laten, zelfs mijn kinderen.

En doordat ik deze keuze en vrijheid voelde, kwam ik los van de oude overtuiging dat ik compleet vast zat.

Sinds deze dag lijkt alles anders.

Mijn situatie is misschien objectief nog niet veranderd, alhoewel er wel ineens wel van alles op mijn pad verschijnt sinds een paar dagen.

Ik voel in de energie dat het compleet anders is.

De overvloed, de vrijheid, de liefde, het genieten, het licht, het is onderweg.

Het is er al. En ik voel dat ik het nu pas kan ontvangen.

Het krampachtige is weg, het stuk van overleven.

Het gevoel alles alleen te moeten doen, want ik voel me niet meer alleen.

En heel af en toe voel ik het oude nog even trekken.

Want dat is vertrouwd.

Maar met mijn gezicht naar het nieuwe, laat ik het oude achter me.

En laat het me soms zelfs glimlachen om de gedachte dat ik daar zo diep in zat.

En mezelf in cirkeltjes dacht, werkte en manouvreerde.

……..

Waarom ik dit deel?

Omdat ik bizar veel mensen om me heen heb die ook door dit proces gaan.

Jaren van werken aan zichzelf, keuzes maken, knopen hakken, voelen dat het oude niet meer dient.

Waar blijft het nieuwe?

En wat is het nieuwe?

Waarom verandert het niet?

Waarom duurt het zo lang?

Alsof we in een soort finale zitten.

Alsof je wordt uitgedaagd je allergrootste angst(en) nog 1 keer aan te kijken en er doorheen te gaan.

En als je dat kunt, ben je in staat om je oude IK te laten sterven en weder geboren te worden in de nieuwe JIJ.

En bevind jij je niet langer in een staat van hard werken, overleven, zwaar en veel.

Maar mag je gaan ONTVANGEN vanuit gemak, lichtheid en plezier.

Vanuit een complete AUTHENTICITEIT, de meest ECHTE VERSIE van jezelf.

Waardoor het universum al zijn magische plannen die voor jou al vanaf je geboorte klaarliggen, eindelijk ten uitvoere kan brengen.

WOW, JE HEBT ECHT GEEN IDEE WANT JE DAN TE WACHTEN STAAT!

En het enige wat je daarvoor hoeft te doen, is je OVERGEVEN…..

En dat lijkt heel makkelijk.

En uiteindelijk is het dat ook.

Maar, hoe doe je dat? Hoe kom je daar? Wanneer heb je je over gegeven?

Wanneer laat je ECHT los?

En met precies dat ga ik aan de slag.

Ga ik een programma maken voor een groep dappere mensen.

Die alles al geprobeerd hebben, al door diepe stukken zijn heen gegaan.

Die klaar zijn met het oude en verlangen naar het nieuwe, maar niet weten hoe daar te komen, hoe dit vorm te geven.

Die er klaar voor zijn om WEDER GEBOREN te worden.

En dat OUDE achter zich te laten.

Bereid zijn om te sterven.

Om te kiezen voor het LEVEN.

In de meeste AUTHENTIEKE, ECHTE vorm van zichzelf.

Om in complete vrijheid te zijn.

En de magie durven te gaan ontvangen die het universum voor ze in petto heeft.

8 mensen, 8 maanden lang.

Geen nieuwe trucjes die je geleerd krijgt.

Die ken je allemaal al.

Nee, juist niet.

Terug naar de rauwe kern.

Overgave, verbinden met dat wat er al is in jou.

Niks meer, niks minder.

8 maanden diepgang, plezier, echtheid, authenticiteit en zelfliefde.

En verbinden met je hogere zelf, je hulpteam van gidsen als je dat wil.

Je zielsmissie gaan voelen, je meest ECHTE leven leven.

Want dat is alles wat je nodig hebt.

Om hier op aarde te mogen zijn wie je bent

Doe je mee?

(het programma is in de maak.

Binnenkort volgen meer details.

Voel je al een JA, stuur me vast een berichtje)