...een kleine aanvulling op de mail die je net ontving.

Om iets te rectificeren (of wat duidelijker te maken).

Een oplettende lezeres attendeerde me op het feit dat ik de kracht van mijn moeder mag blijven zien. Ik schrijf dat ik haar zie veranderen in een hoopje pijn en kwetsbaarheid.

En ja, uiteraard heeft ze gelijk!

En ja, dat doe ik ook. Misschien niet helemaal duidelijk beschreven in mijn mail.

Ik heb ontzettend veel respect voor de manier waarop mijn moeder haar pad bewandelt en nu met haar huidige lot dealt. Ondanks de pijn, de wanhoop en het niet weten wat morgen brengt. Ik zou niet weten hoe ik zelf zou zijn in haar situatie. Iedere keer maar weer grenzen verleggend en iedere dag afwachtend wat het nu weer brengt.

Ik wens haar vooral dat ze kiest voor wat goed is voor HAAR. Omdat ik soms bang ben dat ze overeind blijft voor ons, haar broers en zussen, haar vrienden en familie.

Ze is zo'n bijzondere, warme en liefdevolle vrouw die haar zorgzaamheid en liefde nu, zo in die laatste momenten van haar aardse leven, ook voor zichzelf mag inzetten.

Dat is wat ik haar gun!

Zo...dat wilde ik nog even gezegd (en geschreven) hebben...